Parafia Wniebowzięcia NMP – Sanktuarium Umierającego Jezusa Milatyńskiego

W latach 1716-1766 – kosztem Samuela Sulimirskiego i starosty Kamienieckiego Jana Zettnera zbudowano kolejną dużą drewnianą cerkiew. W 1722 – kolejna wizytacja nie wspomina już o starej świątyni. Jest już podpis, ale nie ma jeszcze dzwonnicy. W 1741 r. – z dokumentów kolejnej wizytacji wiadomo, że nowy w planie kościół krzyżowy nie został jeszcze konsekrowany ani nawet ukończony. W 1757 r. – jak opisuje ks. Kościół Karola Walentyna Seprawskiego ma już dwie boczne kaplice z wieżami, stare retabule, złocony ołtarz główny, organy na „siedmiogłosowe z tamburynami” i dzwonnicę z dwoma dzwonami. 3 sierpnia 1766 – Arcybiskup Wacław Hieronim Serakowski konsekruje kościół podczas wizyty parafialnej. Wiadomo, że ściany świątyni pokryte są gontem. W 1791 r. zadzwonił dzwon kościelny, a zamiast niego zamówiono nowy. W 1793 r. zadzwonił nowy dzwon. W świątyni za każdym razem mniej miejsca dla wiernych i coraz częściej mówi się o potrzebie nowej świątyni, najlepszej cegły.

W 1806 r. miała rozpocząć się budowa nowego kościoła, na który już gromadzono materiały, ale uniemożliwiła to śmierć właściciela Kamianki Josefa Miera (1809). W 1821 r. – z dokumentów wizytacyjnych wiadomo, że świątynia jest bardzo zniszczona, nie ma dzwonnicy. 28 maja 1822 – Likwidacja drewnianej świątyni. 20 lipca 1822 – rozebrano ołtarz główny. 3 sierpnia 1822 – opat ks. Aleksander Goretsky poświęca kamień na nową ceglaną świątynię. Podczas budowy katolicy modlą się w kościele św. Mikołaja. W 1828 r. wzniesiono mury prezbiterium. W 1832 roku w oknach pojawiły się szyby. W 1834 roku wybudowano wieżę, a Felix Mier zapłacił za blaszany dach. 16 maja 1840 r. – abp Franciszek de Paula Pishtek dokonuje konsekracji kościoła. Po kilku latach na sklepieniu pojawiają się pęknięcia, kościół jest zamknięty. Wierni modlą się na zewnątrz w namiocie lub w zakrystii. W 1869 r. kościół został odnowiony. W 1873 r. wybudowano nową parafię. W 1885 r. opat ks. Jakow Nowakowski służył ponad 8000 wiernych z miasta i cztery tuziny wiosek. Od 1893 roku mówi się o budowie nowej świątyni.

W latach 1840-1849 i 1851-1852 opiekę nad sanktuarium sprawowali jezuici. Wincentego a Paulo, który służył przez 40 lat. Wyremontowali też świątynię. Od 1914 do 1918 roku, w okresie międzywojennym, sanktuarium odegrało ważną rolę w odrodzeniu religijności. Archidiecezja Lwowska. Odwiedzały ją rzesze pielgrzymów, a urlopów w ciągu roku było aż 12. Na mocy przywileju udzielonego przez papieża Grzegorza XVI w dniu 16 listopada 1841 r. odpust całkowity można było uzyskać w dni szczególnej czci obrazu Pana Jezusa Mylatyna: 3 maja – odnalezienie krzyża, obchody Zielonych Świąt, 29 czerwca – NS. Apostołów Piotra i Pawła, 15 sierpnia – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, 8 września – Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, 7 października – Matki Bożej św. Różaniec. Biorąc pod uwagę grekokatolików, obchody te obchodzono dwukrotnie, zarówno gregoriańską, jak i juliańską. kalendarz. Grekokatolicy z wielkim szacunkiem odnosili się do wizerunku Miliatyna. Najważniejszą uroczystością roku było uwolnienie 14 września – Podwyższenie Krzyża Świętego. W przeddzień do sanktuarium zbiegały się piesze pielgrzymki z chorągwiami, krzyżami i fretkami, niektórzy wierni przyjeżdżali także konno i wozami. Największe pielgrzymki przybywały do ​​Mylyatyna ze Lwowa, Kamyanki Strumyłowej, Żelechowa (Wielkosiloka). W 1920 roku, podczas wojny polsko-bolszewickiej, obawiając się profanacji, obraz został wywieziony do Lwowa, gdzie został przyjęty jako „uchodźca”. W latach 1939-1945, w czasie II wojny światowej, obraz został najpierw pochowany w folwarku Wardynsky, a później ks. Ludwik Senko przywiózł go do Kurii Metropolitalnej we Lwowie. W 1946 r. ojcowie misjonarze zostali zmuszeni do opuszczenia Milatyna. Cudowny obraz Pana Jezusa Konającego zabrali ze sobą do Krakowa, gdzie przez długi czas przebywał w Kaplicy Zgromadzenia. W 1976 r. – obraz został wystawiony do kultu publicznego w specjalnej bocznej kaplicy kościoła św. Wincenty a Paulo w Krakowie, gdzie w każdy piątek odbywają się nabożeństwa przed cudownym obrazem Pana Jezusa z Myliatyna. Do tego miejsca przybywają również liczne pielgrzymki. Sanktuarium w Mylatynie zostało zamknięte po II wojnie światowej, a teren służył jako magazyn książek, żywności, a później jako elektrownia. Na początku lat 90. cerkiew została przekazana Ukraińskiemu Autokefalicznemu Kościołowi Prawosławnemu. 14 września 1993 – intronizacja kopii cudownego obrazu Jezusa z Mylatyna w kaplicy cmentarnej we wsi Streptiv, który znajduje się 9 km od Mylyatyna i 7 km od Nowego Stawu. Eucharystię z okazji święta Miletu sprawował biskup lwowski Rafał Kernytsky. W 1996 roku obraz został przeniesiony do kościoła rzymskokatolickiego w Kamieniec-Bużce. Dekretem z dnia 14 września 1996 r. kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny został ogłoszony Sanktuarium Jezusa Konającego w Mylatynacie.